Chili, het langste land ter wereld.

We lopen flink achter op schema met de verhalen op onze Weblog en daarom zullen we in dit verhaal alle highlights weergeven die we in Chili hebben ervaren, maar als eerste de laatste week in Argentijns Pategonië.

Na Antarctica was het letterlijk met beide benen weer op (vaste) grond komen, want inhield
dat we alle indrukken goed moesten verwerken. Onze stemming was zelfs een beetje deprimerend geworden, want wat zou dit nog kunnen overtreffen. We zijn nog een aantal dagen in Ushuaia gebleven en vervolgens iets noordelijker gevlogen naar El Calafate. Vanuit hier kan je de beroemde gletsjer de Perito Moreno bekijken. Het toeval treft dat ik jaren geleden in Amsterdam een geweldige poster van een gletsjer heb gekocht van de bekende natuurfotograaf Yann-Arthus Bertrand, niet wetende deze ooit met eigen ogen te mogen zien.

De Perito Moreno is 30 kilometer lang en 5 kilometer breed en deze fantastische gletsjer kan je van de aangelegde balkons en vanaf een boot bekijken. Je hoort het ijs kraken en vooral een mooi tafereel als er stukken ijs afbreken en met een mega plons het water in knallen. Er worden zelfs excursies gehouden zodat je op de gletsjer zelf kan lopen.

Na El Calafate zijn we 3 uur verder gebust naar El Chalten, dit dorp ligt in een vallei tussen de hoge gletsjers waaronder de Cerro Torre en de Fitz Roy. Het dorp en omgeving is volledig een nationaal park, roken mag niet en afval dien je zelf op te ruimen, want nergens zie je afvalbakken. Het voordeel van El Chalten is dat je direct de bergen in kan wandelen en naar de gletjers kan lopen, diverse wandelroutes kunnen er afgelegd worden. De vergezichten zijn wonderschoon. Het weer is hier zeer onvoorspelbaar en kan plots omslaan en vele reizigers die wij gesproken hebben, zijn deze omgeving ontvlucht de afgelopen weken. Wij hadden veel geluk, want de 3 dagen dat we hier waren was het volledig zonnig met een heerlijke temperatuur.

Chili

Na 6 weken Argentinië hebben we dit geweldige land verlaten en steken over naar Chili, het langste land ter wereld, de lengte is 4500 km en op zijn breedste 150 km ingeklemd tussen de Andes en de Stille oceaan. Het land heeft ongeveer evenveel inwoners als Nederland en door zijn gigantische lengte meerdere klimaatzones, wat het land zeer divers maakt.

Na El Chalten zijn wij met de bus teruggereden naar El Calafate, aangezien we vanuit daar de bus moeten nemen naar Chili. Het was even afwachten of deze bus zou gaan, aangezien de dag ervoor veel ongelukken waren gebeurd ivm de flinke windsnelheden van 150 km/u. Gelukkig konden we na een paar uurtjes wachten toch snel weg (dit was de enige bus die dag). Via Puerto Natales zijn we naar Punta Arenas gereden (Zuid-Chili). De grensovergang naar Chili is nogal lastig, aangezien men in Chili flink controleren en veel dingen verboden zijn over de grens mee te nemen. Vorige maand (maandje later) zijn hier (in Puerto Natales) alle toeristen gegijzegeld vanwege de verhoging van de benzineprijzen en waren er flinke onlusten in Punta Arenas, gelukkig dat wij hier al weg waren. Vanuit Punta Arenas zijn we gevlogen naar Puerto Montt en 50km verder naar Puerto Varas gereden, een pittoresk dorpje in het merengebied van Chili tussen de vulkanen. Het lijkt veel op Zwitserland en het is goed vertoeven daar. Grappig detail was dat we tijdens onze taxirit een bekend liedje hoorde, maar niet op de naam van muzikant kwamen. Uiteindelijk hebben we het maar opgegeven en de taxi chauffeur gevraagd wie deze muzikant was. Deze chileense meneer zei vervolgens daarop ijskoud; Andre Rieux, tja....waarom zou hij hier niet bekend zijn ?!

Chiloe

Daarna zijn we doorgereist naar het 1 na grootste eiland van Chili, Chiloe. 180 kilometer lang en daar zijn we een aantal dagen geblven en hebben we een auto gehuurd en het hele eiland rondgereden, er is hier een micro klimaat (nat zeeklimaat) van toepassing zodat het veel regent en de omgeving erg groen is, heel apart eiland in het zuiden van Chili aan de stille oceaan, wat een beetje lijkt op Ierland en het vaak mistig is. Met ferry bootjes kan je hier van het ene eilandje naar het andere varen.Erg leuk zijn de huisjes hier die op palafitos staan (houten palen). De temperatuur in ons hostel in Chiloe lag 's avonds rond het vriespunt en de eigenaresse liep steeds met 4 lagen truien aan, want er was geen verwarming en blijkbaar vond zij dit niet echt nodig. Ze was een ouderwetse hippy die graag blowde en haar huid met slakkenslijm insmeerde waardoor ze er volgens haar zeggen jonger bleef uitzien.

Pucon

Om na 6 weken eindelijk weer eens de korte broek aan te kunnen zijn we vervolgens naar Pucon gereist, een heerlijk stadje met leuke restaurantjes en een lekkere temperatuur. In Pucon hebben we de vulkaan Villarica beklommen, dit gaat achteraf ook te boek als 1 van onze grootste uitdagingen. 5 uur lang ploeteren en het snot voor je ogen lopen in de sneeuw met pikhouwelen naar de top op 2800 meter. Voetje voor voetje naar boven. Deze vulkaan is nog actief en helaas moesten we ook na 10 minuten op de top geweest te zijn weer naar beneden aangezien je door de zwavel nauwelijks kon ademen. Bergafwaarts was leuker, anderhalf uur glijden in de sneeuw naar beneden. In het dorp staat ook een heus vulkaan alarm systeem. 's avonds zijn we heerlijk de natuurlijke warmwaterbronnen ingesprongen om onze spieren weer enigszins te ontlasten. Jammergenoeg konden we hier niet blijven met de kerst, want onze vlucht ging de 23e naar het noorden van Chili, naar San Pedro de Atacama. Aan de andere kant wellicht ook maar goed dat we weg zijn gegaan, want 3 weken later volgde dichtbij Pucon een aardbeving van 7.1 op de schaal van Rigter.Het valt hier op dat er veel duitsers zijn, deze zijn na de oorlog massaal hier neergestreken. Chili had geen uitleveringsverbod met Duitsland zodat zij veilig een ander heenkomen konden zoeken. De nederlandse eigenaar van ons hostel geeft ook duitse les hier en vertelde dat er op de scholen nog steeds onenigheid is over welke geschiedenis er in de geschiedenisboeken vermeld moet staan, want de nazi praktijken mogen natuurlijk niet doorverteld worden.

San Pedro de Atacama

Een hele bijzondere plek, een oase in de desolate Atacama woestijn van Noord-Chili, 2500 meter boven zeenivo. Dit is 1 van de droogste plekken op aarde. Onderweg vanuit Calama naar San Pedro zie je niets anders dan woestijn en 1 lange rechte weg, kleine tornado's en af en toe een guanaco (wilde lama). Vanuit het niets doemt er plek op met bossen en palmbomen en kleine straatjes met huisjes die uit klei zijn getrokken. San Pedro is een heel apart dorpje met veel artistiek, restaurantjes en erg veel stof ! Het regent hier zelden en het is snikheet en wolken zijn hier zeldzaam. Het voelt heel afgelegen en een raar idee om hier de kerst door te brengen. Er hangt niet echt een kerstsfeer, hoewel er op de plaza van het dorp wel een kerstboom en een kerststal staat.

Vanuit San Pedro kan je diverse excursies doen en daar hebben we dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. Het schitterende moonvalley, waarbij de hoge bergen in deze woestijn door de zon een buitenaardse kleur krijgen. De zonsondergang op de gigantische zandduinen, waarbij de hemel roze kleurt. Tal van zoutmeren, waar je kan in kan drijven. Verder hebben we om 5 uur 's ochtends de zonsopgang bij de geisers van Taito gezien en waar de eieren bij het ontbijt in de geisers waren gekookt. Een machtig tafereel om al die spuitende geisers te zien, deze geisers spuiten alleen 's ochtends wanneer de temperatuur nog beneden het vriespunt ligt.

Ons volgende verslag gaat over Bolivia en de fantastische tour die wij hebben gemaakt op de kilometers hoge zoutvlakten van Uyuni.

Adios Juud en Leon