Nieuw-Zeeland: Het Zuidereiland

Onze vlucht vanuit Santiago de Chili naar Auckland duurde ruim 10 uur, maar we zijn 28 uur later aangekomen door het tijdsverschil van 18 uur, 1 maart 2011 heeft voor ons niet bestaan en hebben we overgeslagen, een raar idee om gewoon een dag niet mee te maken...

Tja, daar staan we dan in Nieuw-Zeeland, verder weg van huis kunnen we niet zijn!
Een keerpunt in onze reis, iedereen om ons heen spreekt ineens Engels ipv het toch lastige Spaans, alhoewel we ons dit toch redelijk eigen hadden gemaakt na 5 maanden Zuid-Amerika.
Eindelijk mag je de WC papier weer door het toilet spoelen en kunnen we naar de supermarkt om de doodgewone dingen van thuis te kopen zoals brood en normale zuivelprodukten. Judith als een kind zo blij heeft eerst 1,5 uur dus in de supermarkt rondgelopen! Daarnaast is het hier natuurlijk een stuk duurder dan in Zuid-Amerika, de prijzen liggen hier iets onder de prijzen in Nederland.

Nieuw-Zeeland is het land van de Kiwi's en de Maori's. Het grootste gedeelte van de bevolking woont in de grote steden die steeds verder uitdijen waardoor de rest van het land tamelijk 'leeg' is. Nieuw-Zeeland is 8 x zo groot als Nederland en heeft 4 miljoen inwoners. Het land bestaat hoofdzakelijk uit mooie stranden, warmwaterbronnen, fjorden, geisers, vulkanen, bossen en bergen. Het bestaat uit het Noordereiland en Zuidereiland, die je alleen kan bereiken met een bootverbinding van 3,5 uur door de schitterende Cook Straight en de Malborough sounds. Aangezien het op het zuidereiland eind zomer/begin herfst is, besluiten we eerst daar naar toe te gaan om nog wat van het mooie weer mee te kunnen pikken, hoewel dat geen garantie is...

We hebben voor 46 dagen een camper gehuurd om in volledige vrijheid alles te kunnen zien, een eigen 'huisje' te hebben en even weg van de ontelbare hostels waar we de afgelopen 5 maanden geslapen hebben. Eindelijk kunnen we normaal koken en gaan en staan waar we willen zonder afhankelijk te zijn van openbaar vervoer. Het wordt dus wel links rijden, heel apart in het begin, lijkt net alsof je permanent links in de berm rijdt, maar dat went snel. Verder zitten de hendels van de ruitenwissers en knipperlichten andersom, waarbij geregeld de ruitenwissers gingen wapperen als we moesten afslaan of dat we zonder na te denken een ogenblik aan de rechterkant reden als spookrijder, maar al met al ging het naderhand uitstekend! Overigens kan je in deze alinea bij het woordje 'we' gewoon 'Leon' lezen...
Vanuit Auckland rijden we direct naar Wellington (650 KM) en halen de door onze ouders gestuurde pakketjes op bij Nederlanders die daar al 5 jaar wonen. Sommige zaken zijn in het buitenland niet te koop en we waren heel blij dat we hun adres mochten gebruiken, waarvoor dank! Terug in onze camper alles lekker uitgepakt en helemaal blij met de spulletjes, drop en lieve kaarten!

Als ervaren kampeerders (NIET) is het toch ook wel even wennen zo op een camping of in de vrije natuur. Soms slapen we op zogenaamde DOC's, die het beste te omschrijven zijn als een basic camping met vaak alleen een WC en kraantje voor een paar euro per nacht. Dit waren wel vaak de mooiste plekken! Omdat het het einde van de zomer is en we in het naseizoen zitten, is het erg rustig op de campings en onze buren zijn in bijna alle gevallen mensen van ver boven de middelbare leeftijd.
We moeten welzeggen dat het volk absoluut bijzonder aardig en gastvrij is en soms zonder pardon gewoon aanschuiven bij onze camper voor een leuk (en nieuwsgierig) gesprek. Aangezien wij dus in het begin zo'n beetje de sukkels in campingland waren, ging er in de eerste week ook wel het een en ander mis; naast het herhaaldelijk stoten van ons hoofd of verhitten van de grill (klepje moest in dit geval níet dicht), hebben we ook een keer de accu van de camper leeg laten lopen omdat we de lichten aangelaten hadden en in Kaiterteri hadden we het complete geraamte van een tentstel van de buren onderuit gehaald omdat we vergeten waren de electriciteitskabel eruit te halen....Oeps...maar ach, leren we van en de schade was achteraf zeer beperkt.

Na een 3 uur durende prachtige tocht met de Interislander van het Noordereiland (Wellington naar Picton), 60 km slalommend door de Cook Straight en de fraaie eilanden van de Malbourough Sounds, zijn we aanbeland op het Zuidereiland, werkelijk een paradijs, zo groen en zoveel ruimte, de wegen zijn soms wel flink bochtig en steil, maar het is heerlijk rustig en in het dorpjes zijn de straten zo breed, dat je er met 4 auto's naast elkaar kan rijden.
Via een mooie tocht door de Malbourough Sounds in het noorden zijn we naar het Abel Tasman Park gereden om een aantal dagen daar te verblijven. Abel Tasman is de ontdekker van Nieuw-Zeeland (1642) en het park is adembenemend mooi, waarbij je kan kajakken op het glasherdere water aan de kust langs de parelwitte zandstranden en kan wandelen door het park. Dit is een subtropisch gebied met een heerlijk klimaat!

Wij zijn onze weg verder gaan vervolgen naar het zuiden langs de westkust, waar we letterlijk langs de kust rijden over de op en neergaande kronkelende wegen waarbij we na elke bocht weer een nieuw stukje paradijs zien! We rijden via de kleine kust stadjes Westport en Greymouth en blijven een paar dagen in Hokitika, een relaxed dorpje waarbij je het aantal mensen die je tegenkomt op straat op 1 hand kan tellen. Verderop langs de kust kan je een uitstapje maken naar de Pancake Rocks, een apart natuurverschijnsel. Deze rotsen in de zee hebben zich door jaren van regen, wind en stuivend water gesleten tot zogenaamde pannenkoeken en blowholes.

Verder zuidelijk sta je weer in een ander landschap en zoeken we de prachtige gletsjers Frans Josef en Fox Glacier op, die binnen een 25km van elkaar af liggen en waar je kan wandelen naar de gletsjer. De helicopters zoeven met grote regelmaat boven je langs, want de gletsjers kan je ook van dichtbij bekijken. Tezamen met het blauwe Lake Matheson en het prachtige uitzicht op de hoogste berg van Nieuw-Zeeland, Mount Cooke is dit een fantastisch omgeving. De westkust is niet alleen maar hosanna, want je wordt hier tot vervelens toe aangevallen door de Drakula van het Zuiden: sandflies! Het is onmogelijk om niet geprikt te worden door deze zandvliegjes, met bulten die dagenlang flink kunnen jeuken en zelfs littekens kunnen veroorzaken.

Via de de Haastpass, de bergpass tussen 2 valleien en de enige verbinding tussen de westkust en het binnenland van Otago zijn we verder gereden en gestopt bij het azuur blauwe water van de Blue pools, die je kan zien vanaf de hangbruggetjes.
Vervolgens via een schiterrende tocht gereden naar de plaatsen Wanaka, Arrowtown en Queenstown, waar je op grote hoogte langs de adembenemde meren van Lake Wanaka en Lake Hawea rijdt. Dit zijn toeristische stadjes waar veel attracties (en toeristen) zijn, in Queenstown zijn we me met een kabelbaan omhoog gegaan en heb je een mooi uitzicht over de stad en het Wakatipumeer. Verder staat Queenstown bekend om de avontuurlijke sporten en het bungee jumpen van de Kawarau bridge.

Vanaf Queenstown zijn we doorgereden naar 1 van de grootste hoogtepunten van het Zuidereiland, Milford Sound. Er is slechts 1 weg (130 km) die naar Milford Sound gaat en dezelfde weg moet je ook weer helemaal terugrijden, onderweg kijk je je ogen uit naar de besneeuwde hoge bergen, de open vlaktes, spiegelmeren en de haarspeldbochten. Milford Sound ligt in Fjordland National Park en is de bekendste Fjord, hij is 16 km lang en gemiddeld 200 meter breed en heeft een magische uitzicht. In deze natste plek van Nieuw-Zeeland hebben we met de boot een cruise genomen eindigend in de open zee, de foto's spreken voor zich.....

Na dit mooie hoogtepunt zijn we tot het uiterste zuiden gereden en na een aantal dagen in Invercargill via de Caitlinsnaar de oostkust gereden. Vlakbij het zuidelijkste puntje (18.500 km van huis) van Nieuw-Zeeland hebben we de zelzame Yellow-Eyed pinguin gespot langs de ruwe kliffen.

We zijn via korte stop in Dunedin doorgereden naar Christchurch. Op het moment dat we daar waren, was het 3 weken na de vreselijke aardbeving die deze stad en de omgeving zwaar heeft getroffen. Op het hele zuidereiland is het ook te merken, overal in het land zijn er inzamelingsacties, staan er collectbussen in de supermarkt en kun je oude spullen inleveren. Dan merk je wel hoe hecht de gemeenschap van Nieuw-Zeeland is. Alle wegen naar de binnenstad van Christchurch zijn afgesloten en we hebben onze camper zo dicht mogelijk geparkeerd om toch te zien wat de aardbeving allemaal teweeg heeft gebracht. Lopend zijn we naar de binnenstad gegaan en daar werd de schade al snel duidelijk. Veel huizen waren ingestort en daken afgebroken van de prachtige historische gebouwen. Verder konden we van een afstand een glimp van de binnenstad zien, het voelde luguber en deprimerend de aanblik van diverse kroegen waar de tijd om 1 uur die dag is stil blijven staan met de glazen en kopjes nog als stille getuigen op de tafel. 181 mensen zijn omgekomen door de aardbeving en er zijn nog tientallen vermisten, die waarschijnlijk nooit meer gevonden zullen worden onder al het puin. Sinds de aardbeving op 22 februari zijn nadien nog duizenden naschokken geregistreerd en omdat we ons een beetje als ramptoeristen voelden, zijn we snel weggegaan. Het zal nog jaren duren om deze stad weer op te bouwen, mocht dit überhaupt nog lukken....

Via een mooie route door het binnenland zijn via de Arthur's Pass naar de Nieuw-Zeelandse alpen gereden, waar over het algemeen veel regen valt en dat hebben we ook geweten. We hebben overigens totaal geen klagen gehad, want bijna onze gehele reis op het zuidereiland hebben we zon gehad, waarmee we echt geluk hebben gehad. Vervolgens doorgereden via de Lewis Pass naar Hanmer Springs en daar een paar dagen doorgebracht, een populair skioord dat ook bekend staat vanwege de warmwaterbronnen, waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt.

Na een korte rit in Kaikoura aangekomen (aan de oostkust) en daar wilde Judith toch nog één keertje walvissen zien, dus nog een tour naar de sperm wales gemaakt en grote aantallen dusky dolphins gespot om de boot! We vervolgen onze weg verder naar boven om in Picton weer de boot te nemen naar het Noordereiland.

Het zuidereiland heeft werkelijk een overgetelijke indruk achter gelaten, wellicht voor ons het mooiste stukje natuur wat we ooit hebben gezien en zeker de afstand waard om te bezoeken!!

Ciao van ons.